ჩემს თოჯინას დიდი,ფახული წამწამებიანი შუშის თვალები აქვს.
სახეზე მუდამ მომღიმარი მშვიდი იერი.
მისი გაღიმება მზის ათინათებს ჰგავს.
ხან ძლიერ მინდა მივეახლო გულში ჩავიკრა
ხან კი სურვილი მიჩნდება ძირს დავანარცხო და ზრიალით იქცეს ნაკუწებად ჩემს თვალწინ.

ჩემი თოჯინა ანა–მარია 7 წლის წინ ვაჩუქე თავს და ვაი,როგორ შევცდი.თოჯინას ვუსახსოვრე თურმე ჩემი თავი.
აქეთ მაქცია მარიონეტად და მათამაშებს როგორც უნდა.
როცა მისი თამაშის წესებიდან გადახვევა გადავწყვიტე ვუდუს თოჯინასავით სადგისები მირტყა და ტკივილისთვისაც არ დავენანე.
მერე რა, რომ ამდენი წელი მიარე და მომიფრთხილდიო.
მერე რა, რომ შენი პატარა თითებით ნაირფერ კაბებს მიკერავდი და ფერიად აღმიქვამდი ყველა სხვა სათამაშოებთან შედარებითო.

ჩემი თოჯინა ანა–მარია ერთ უსულოდ სულიერი არსებაა,დიდრონი ლამაზი თვალებოთ,ანგელოზისებრი ღიმილით და არარსებული შინაგანი სამყაროთი.

მას არ სწამს სიყვარული და მეგობრობა,მან არ იცის ცხოვრების წესები,ის თავის შუშის მიღმეთშია გამოკეტილი და ყველა მტერი ჰგონია ვისაც კი ხელში ავიღებ და შევათვალიერებ,ეშინია ?! ალბათ ეშინია რომ ვინმე არ ვანაცვალო მის თავს.
ან უფრო კი თვლის რომ მე მისი სათამაშო ვარ და ბავშვური ეგოიზმით მებღაუჭება.

ჩემს სიყვარულს ანა–მარიასადმი სულ უფრო და უფრო ედება მტვერი,სულ უფრო იშვიათად მიჩნდება სურვილი კარადის დახლიდან გადმოვიღო და მის დიდრონ შუშის თვალებში არსებულ არარსებულ სითბოს ჩავხედო.