ზარი აწკრიალდა.აი პირველი კლასი,დღეს პირველ გაკვეთილს იწყებს.როგორ უხარიათ არა?ანდრეამ დედა ორი სათით ადრე გააღვიძა არ დამაგვიანდესო.მასწავლებელმ ა რა თქმა უნდა ბავშვები გოგო-ბიჭად დასვა.ანდრეა და ერთი ქერათმიანი , ცისფერთვალება გოგო ერთად მოხვდნენ. მარიამი მუდამ წყნარი და მორიდებული იყო.ასე განვლო თერთმეტმა წელმა, ანდრეა და მარიმის სიყვარულის თერთმეტმა წელმაც.მასჰინ ტმენის წიწკვნით დაიწყო სიყვარული , ახლა კი მხურვალე კოცნით,მრავლისმეტყველი თვალებით და მრავლისმტქმელი სიჩუმით მთავრდებოდა...ხო მთავრდებოდა.ანდრეამ მარიამი სასეირნოდ წაიყვანა,გრილი საღანო იყო,ირგვლივ სიწყნარე სუფევდა,თუმცა ანდრეა ღელავდა.ხომ უნდა აეხსნა მარიამისთვის ,რომ საზღვარგარეთ მიდიოდა სწავლის გასაგრძელებლად.ლონდონი ხომ ძალიან შორია.აი როგორც იქნა უთხრა.მარიამს თითქოს არც გაკვირვებია,თითქოს აუღელვებლად მიიღო,მაგრამ ვინ რა იცოდა მის სულში რა ხდებოდა.ის ხომ ანდრეას გულის ტკენას უფრხილდებოდა.წასვლამდე ორი საათით ადრე დაემშვიდობა,არ გაუცილებია,ერთი მაგრად აკოცა , ჩაიკრა გულში , ანდრეას სული თვითონ 
დაიტოვა,სხეული კი იქ ლონდონში გაუშვა.წავიდა ანდრეა...... წასვლიდან ორი წლის მანძილზე ურთიერთობა არ გაუწყვეტიათ,მაგრამ მარიამი უეცრად გაქრა.ტელეფონი გათიშული აქვს,საწყალმა ბიჭმა მის მეგობრებს სთხოვა დახმარება , მაგრამ მათაც ვერაფერი შეიტყეს მარიამის შესახებ.ხოდა ანდრეამ იფიქრა ალბათ მიტოვება უნდოდა,პირდაპირ ვერ მითხრაო.პირველად ვერ ძლებდა მის გარეშე მაინც ურეკავდა ,მაგრამ პასუხი ისევ არ იყო.ასე დაივიწყა ეს ძლიერი სიყვარული. 
გავიდა ორი წელი.ანდრეა თბილიში ჩამოვიდა.არც გახსენებია გოგოების ყურადგებით განებივრებულ ბიჭს მარიამი,არც დაკარგული სიყვარული აწუხებდა,არადა როგორ ცდილობდა მარიამი მასთან შეხვედრას.ერთ წვიმიან საღამოს ანდრეა მანქანით გარეუბნიდან ქალაქში ბრუნდებოდა.ციოდა და საშინლად წვიმდა..მიტოვებულ ადგილას გოგო დაინახა,სველი იყო,შეეცოდა და გააჩერა მანქანა.გოგონა თვადაღუნული ჩაჯდა მანქანაში , უკანა სავარძელზე.ანდრეამ უკან მიიხედა და რამდენიმე წუთით დამუნჯდა.ძველი სიყვარული უპოვია,უფრო სწორდ ძველმა სიყვარულმა იპოვა.მარიამი იყო,ისევ ისეთი ლამაზი,მშიდი,მაგრამ ოდნავ უფრო სევდიანი.ანდრეამ ძალა მოიკრიბა და ჰკითხა როგორ იყო,მაგრამ ის მის ღალატში ისე იყო დარწმუნებული,რომ არც უკითხავს სად იყო ეს ორი წელი.გზაში ორივე ჩუმად იყო.მარიამს მოსდიოდა ცრემლები ,რომლებიც ციცინათელებს უფრო გავდნენ.ანდრეას მისი მისამართის კი არ ახსოვდა.რა გულისტკივილით შეახსენა მარიამმა მისამართი.ისევ წვიმდა.როცა მარიამი მანქანიდან გადადიოდა ანდრეამ ტყავის ქურთუკი მოაცვა და უთხრა გამოეცვალა სბელი სამოსი და მერე გამოეტანა.მარიამმა უსიტყვოდ უპასუხა.შევიდა სახლში...გავიდა ერთი საათი და არ ჩანდა,კიდევ ელოდა და ბოლოს გადაწყვიტა სახლში შესულიყო და თვითონ გამოეტანა ქურთუკი.დააკაკუნა და შავებში ჩაცმულმა ქალმა გააღო კარი,მარიამის დედამ მაიამ.იცნო ანდრეა და ერთი მაგრად ჩაიხუტა ცრემლმორეულმა.ანდრეამ მარიამი იკითხა და უბედურმა დედამ მოუყვა ის ტრაგიკული დღე,როცა მარიამი ავარიაში მოყვა მეგობრებთან ერთად და სამუდამოდ წავიდა ანდრეას არ ეჯერა,ან ამ ამბავს როგორ დაიჯერებდა , 1 საათის წინ თვითონ არ მიიყვანა სახლში?ცოტა გაბრაზდა კიდეც,ეს რა ხუმრობააო და მარიამის საფლავის ნახვა მოინდიმა,ღიმილნარევი ირონიით.წავიდნენ ზღვის სასაფლაოზე.ამ უამრავ მარმარილოს ნახატებში ის ყველაზე მეტად გამოირჩეოდა.იქაც ლამაზი და მისი ერთგული იყო.ანდრეა მანქანიდან გადავიდა და მუხლებში მოიკეცა,როცა მისი ქურთუკი , მარიამის საფლავის მიწაზე იყო გადაფარებული...
|
75
228
8
