Happiness is Love<3 1 Season 11 Part - 12 სექტემბერში 2012 - ForeverBonny

ჯესიკას დღიური
მოკლედ მერე გადავწყვიტეთ სანაპიროზე წავსულიყავით..მიუხედავად იმისა რომ უკვე მოსაღამოვებული იყო..!! მაინც იქაურობა განათებული იყო.. ჰოდა მივედით თუ არა მეც დავიწყე ჩემი გიჟობები :დ რომელიც ჯერ საბამ არ იცოდა...გავიქეცი და მთელი ძალით შევახტი ზურგზე :დ

მერე ფეხი აუცურდა და ორივე წყალში ჩავცვივდით !! :დ ჯესს ვერ გადამირჩები და გამომეკიდა :დ მთელი სანაპირო შემომარბენინა !! :დ ბოლოს ნაპირის ბოლოს ვიღაც ნაცნობ სახეებს მოვკარი თვალი :დ ცოტა რო მივუახლოვდი დავინახე....ჰაი მეეე !! თავიდან მართლაც არ მეგონა რომ მათ დავინახავდი მაგრამ კარგად რომ დავუკვირდი ეს იყო ბრაიანი და ბემბი ერთად.უბრალოდ ჩემ გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა.. მიჩნდებოდა კითხვები როგორ და როდის? გავჩერდი და ეს ვუყურებდი როგორ მოდიოდნენ ჩვენკენ და ამ დროს უკნიდან საბა დამეჯახა, ეტყობა მორბოდა და თან უკან იყურებოდა და უცებ შემომეჯახა... ორივეწყალში ჩავვარდით და როცა ავდექი, დავინახე უკვე მოვიდნენ ბემბი და ბრაიანი და ჩემი პირველი კითხვა

მე:-როგორ და როდის??

ბემბი:-რა?

მე:-ვითომ არ იცი... შენ და ბრაიანი რამდენი ხანია რაც ერთად ხართ?

-სულ რარაც ნახევარი საათი :დ

-და როგორ??

ბრაიანი:-რავიცი ლიზისთან ავდიოდი და უცებ დამეჯახა..

მე:-კარგი.. და ბრაიან შენ ხომ ლიზი გიყვარს და ბემბისთან რატომ ხარ??

ბრაიანი:-რავიცი, მე და ბემბი მეგობრები გავხდით და... მემგონი არაფერი ცუდი არ არის არა?

ბემბი:-ხო. მხოლოდ მეგობრები ვართ.

მე მაინც ეჭვიანი თაველით ვიყურებოდი როცა ტელეფონმა დარეკა... იმხელა ხმა აქვს რომ შორიდან გავიგე და გავიქეცი უკან სადაც დავტოვე და ვხედავ ლიზი რეკავს..

-ალო, ხო ლიზი)) რას შვები?

-ჯესიკაა... გაგიჟდები ისეთი მაგარი რაღაც უნდა გითხრა

-რაა?? მიდი უკვე ვერ ვითმენ

-საბა შენთანაა??

-ხო აი მორბის, ეგ ბრაიანი და ბემბი მოდიან
-ბრაიანი და ბემბი?/

-მერე მოგიყვები ჯერ შენ მიდი

-დღეს კონცერტი მაქვსს!!

-მართლაა?? ასე მალეე?? ვაიმე რა მაგარიაა.. და რეპეტიცია და ეგეთი რაღაცეები??

-დევიდმა მიტხრა რომ სრულიად მზად ხარო და თავისუფლად შეგიძლიაო სცენაზე დგომაო.. მაგრამ რათქმაუნდა ნახევარი საათით ადრე მაინც უნდა მივიდე რომ ვიცოდე სად ვიდგე როდის რა ვიმღერო და ეგეთები :დ

-ვაიმე ლიზი იცი როგორ გამახარეე??? ეხლავე მოვდივარ, სასტუმროში ხარ?

-ხო, და სულ რაღაც 3 საათი დარჩა კონცერტამდე

-3 საათი?? გოგო სამ საატში... ვაიმე ძალიან ცოტა დროა. ტანსაცმელი გჭირდება და ყველაფერი.

-მოკლედ მოდი და მოგიყვები ყველაფერსს!!

-კარგი მოვქრივააარ <3 :დ

მე ტელეფონი ჩანტაში ჩავდე საბას ხელი მოვკიდე და წამოვათრიე უკან ბემბი და ბრაიანი მოგვზდევდა.

ლიზის დღიური

ნომერში მარტო ვიყავი და ძალიან მოვიწყინე. თან ფეხი მაინც მტკიოდა მიუხედავად იმისა რომ დავიწყებული მქონდა. თან იმდენი ვიარე რომ დამიბუჟდა მაგრამ თავს ზედმეტი წუწუნისგან ვიკავებდი. ამ დროს კარზე ზარი გაისმა და როცა გავხსენი ჯესიკა იყო. სიხარულისგან შემოხტა და რეთმანეთს ასე ხტუნაობით ვეხუტებოდით და ვყვიროდით. ბრაიანი ბემბი და საბა დებილებივით იდგნენ და არ იცოდნენ რატომ ვხტუნაობდით... და ბოლოს საბამ იკითხა

საბა:-რა ხდებაა?? იქნებ ამიხსნათ?? ჯესიკამ არ ამიხსნა

მე:-სამა დღეს მაქვს კონცერტიიი!!!

საბა:-ჰაა/?.. ლიზი რა მაგრიაა...

-და ჯესიკამ რატომ არ გითხრა??

-რავიცი გიჟივიტ მორბოდა და ახსნის დრო არ არისო...

-ჯესიკა შენ ყოველთვის ესე რატომ უნდა აკეთებდე?/

კესიკა:-როგორ?

-როგორ და მარტო შენ რომ დაიტოვებ ხოლმე ახალ ამბებს

-როდის იყო??

-იყოო როგორ არა?? :დ :დ

-კაი ჯანდაბას მოდი აქ ჩამხუტე როგორ მიხარია ჩემო ლიზიი!!

მე და ჯესიკა ჩავეხუტეთ მერე საბასაც გადავეხვიე და კარისკენ რომ გავიხედე ვხედავ დგანან ბრაიანი და ბემბი.

მე:-კარგით! ჩემი ამბები მოგიყევით ეხლა ტქვენს შორის რა ხდება აბა?/

ბრაიანი:-აამ.. ჩვენ მეგობრები ვართ მეტი არაფერი

მე:-კარგი რა!! გამოტყდით რომ მოგწონტ ერთმანეთი.. გამოტყდიიიტ!!

ბემბი:- როგორ?? ჩვენ სულ რარაც 40 წუთია რაც ერთამენთს ვიცნობთ

მე:-ხოო.., და მე კიდე პირველივე დანახვით სიყვარულის მჯერა იცით ტქვენ?

-ოჰ.. კი აბა რა (ბემბი)

-აბა ტქვენი აზრით ჯასტინს ერთი თვე ვეფლირტავებოდი?? ეგრევე შემიყვარდა და შევუყვარდი.. <3 უი ჰო ისე დავურეკო ვუთხრა :დ სულ დამავიწყდა

მე ტელეფონი ამოვიღე და ჯასტინტან დავრეკე

-ალო... რას შვები?

-ჯასტინ! მომისმინე უნდა გახაროოო...!

-მიდი...!!

-დღეეეესსს!!!

-რა დღეს??

-კონცერტი მაქვსს!! <3

-ვაიმე როგორ გამახარე იცი? აი ვიცოდი რომ მიაღწევდი უფრო მეტსაც

-სიტყვები არ მყოფნის ისე მიხარია... მაგრამ ცოტა დრომაქვს და ამიტომ უნდა დაგიკიდო ჯასს... უნდა ჩავიცვა მაკიაჟი ვარცხნილობა, ხომ იცი გოგოები რამდენ ხანს ვუნდებით ამ ყველაფერს?? :დ

-ხო ვიცი... მეზიზღება ეგ მომენტები... არ მიყვარს ლოდინი

-მესმის... კაი აბა უნდა დაგიკიდო კონცერტზე შევხვდეთ!!

-კარგი აბა გკოცნი *

-კაი.

მე ტელეფონი დავდე და ესე ვუყურებდით ერთამანეთს გაღიმებულები ყურებამდე სანამ ბრაიანმა არ დაარღვია ეს სიწყნარე

-აბა ცოტა დრო მაქვსო?? აქ დგომაში იცი რამდენი დრო იხარჯებაა??

მე:-უი ხო :დ ჯესიკა მომეხმარე რაა...

ჯესიკა:-არა, ასე არ გამოვა. შენიგ არდერობიდან კაბა არავითარ შემთხვევაში არ აარჩიო. ეხლავე ინტერნეტში შევძვრებით მე და ბემბი და ამოვარჩევთ კაბას, რომელიც ყველაზე მალე მოვა ადგილზე.

-კარგი და მე რა ესე ვიჯდე??

-არა გოგო გაგიჟდი?? შენ სალონში წადი, აი ბრაიანი მიგიყვანს

-ამმ... და ისევ კონფლიქტი რომ მოხდეს?? ჩემსა და ჯუსოს შორის??

-ნუ გეშინია... თუ არ გადაეხვევით ერთმანეთს და თუ არ აკოცებთ და ეგეთი რარაცეები არაფერიც არ მოხდება. ეხლა ბრაიანი მძღოლის როლში იქნება

ბრაიანი:-და იქნებადა მკითხოთ მეც. იქნებ სხვა გეგმები მაქვს ან რამე

ჯესიკა:-ბრაიან! დრო არ გვაქვს. დაქოქე მანქანა და წაიყვანელიზი. სასწრაფოდ

ისეთი თვალებით შეხედა რომ ბრაიანმა ნელა კარი გააღო და გარეთ გავიდა, მეც გავყევი და ერთად მანქანაში ჩავჯექით.

მე:-ესეიგი, მივდივართ იმ სალონში სადაც უმაგრეს ვარცხნილობებს აკეთებენ და რომელიც ყველაზე ახლოსაა... იცი ეგეთი??

-სალონებს ვერ გეტყვი მარა თვალი მომიკრია. მოდი ვნახოთ რა იქნება

-კარგი

სიხარულს საზღვარი არ ქონდა, ტან ნერვიულობა არც კი მახსოვდა და ამ დროს ბრაიანმა მკითხა

-ლიზ, და ამდენი პუბლიკის წინ რომ გამოდიხარ იქ რა ფანები იქნებიან?

-არა, ჩემი ფანე ბი არა მაგრამ ბელიებრები და სელენატორები იქნებიან, შეიძლება ჩემი ფანებიც ასევე რამოდენიმე ხმის ჩამწერის სტუდიოს მფლობელი... რომ შემიფასონ!

-ააა... აი ეს სალონი. მემგონი კარგად გამოიყურება მოდი შევიდეთ

-კარგი

შევედით სალონში და სულ თავზე გვეხვეოდნენ ხან მარჯვნიდან ჟურნალები ვარცხნილობებით ხან მარცხნიდან, ზოგი სხვანაირი აქცენტით ლაპარაკობდა და ამტკიცებდა რომ ყველაზე მაგარი სტილისტია. და ბოლოს ავირჩიე ერთი ახალგაზრდა გოგო რომელიც დაახლოებით ჩემხელა იყო რომ უფრო გაეგო ჩემთვის და თანამედროვე ვარცხნილობა გამეკეთებინა. ვარცხნილობის გარდა მაკიაჟიც შედიოდა ამ ყველაფერში და ბოლოს ძალიან ლამაზი გამოვიდა

უბრალოდ მსუბუქი მაკიაჯი რომ სახე გამოჩენილიყო და ძალიან არ ყოფილიყო გადატენილი ფერებიტ, აი ესე დაახლოებით

მოკლედ ამ ყველფაერში დაიხარჯა ერთი საათი. ბრაიანი შემოსასვლელში მელოდებოდა და თითქოს და ჩაეძინა. რომ გამოვედი აი პირი დააღო... სულ გამაწითლა

ბრაიანი:-ლიზი რა ლამაზი ხარ!!

-მმ.. მადლობა, კარგი წავედით თორე დრო არარ გვრჩება

ჩვენ მანქანაში ჩავჯექით და სახლში ჯესიკა და ბემბი ულამაზესი კაბით გველოდებოდნენ... კარი რომ გავაღე დივანზე ყუთი იდო. რომ მივედი დავინახე რომ კაბის ყუთი იყო. გავხსენი და გრძნობებს ვერ გამოვხატავ იმდენად ლამაზი და ფაფუკი კაბა იყო. ეგრევე ჩავიცვი

ნუ რომ ვთქვა რომ იდეალური იყო არა მაგრამ აქამდე რომ არ მქონდა ულამაზესი კაბები ნანახი მეგონა რომ ესეთები მხოლოდ გამორჩეულებს აცვიათ და მაშინ ვიგრძენი ტავი ყველაზე გამორჩეულად

უკვე 4 საათი იყო როცა ქვევით ჩავედით და ამ დროს ვხედავ დგას ლიმუზინი. ნუ მეგონა რომ ვინმეს მოაკიტხა და გადმოდის ჯასტინი...

ჯასტინი:-აბა, ყველა ლიმუზინში მანქანით არ გაგიშვებთ!! :დ

აბა ვინ იტყოდა უარს ლიმუზინზეე?? ჩავჯექიტ და ოტხის ნახევარზე იქ ვიყავით... იქვე დამხვდა დეივიდი, ხელში რაღაცა ფურცლები ეჭირა და ხელში მომაჩეჩა.

დევიდი:-აი ეს უნდა იმრერო. ხომ იცი ეს ტექსტი?? წადი ეხლა ადი სცენახე და პატარა რეპეტიცია, დრო არ გვაქვს.

მე გავიქეცი და სცენაზე დავდექი, დარბაზი საკმაოდ დიდი იყო და ცარიელი, წარმოვიდგინე როგორ ვდგავარ უზარმაზარი პუბლიკის წინ და ვმღერი, და ამ დროს საშინელმა ფიქრებმა დამიწყეს ტავში ტრიალი, რომ არ გამომივიდეს?? იქნებ ტექსტი დამავიწყდეს?? და კონცერტი რომ ჩაიშალოსს?? და უკვე დაიწყო ის წუთები, სახელგანთქმული ნერვიულობა რომელიც საშინელ მდგომარეობაში გაყენებს. დეივიდი დარმაზში იჯდა და ყვიროდა დაიწყეო ეხლა მღერაო ცოტა დრო გვაქვსო, მე ღრმად ამოვისუნთქე, თვალები დავხუჭე და დავიწყე მრერა. ამასობაში გავიდა ეს ბედნიერი ნახევარი საათიც და დარბაზი ნელნელა ივსებოდა, მე კულისებში ვიდექი და ნერვიულობისგან ჟრუანტელი მივლიდა და ფეხზე ვერ ვიდექი. დავხედე საათს და უკვე ზუსტად 5 საათი იყო. კონცერტი იწყება მაგრამ დეივიდი მორბის
დეივიდი:-ლიზი!! მოიცა არ გახვიდე ჯერ სცენაზე

-რატომ რა ხდება?

-რა დამარჯვენა მხარეს პროჯეკტორი გაითიშა და ამიტომ მინიმუმ 5 წუთით უნდა გადავდოთ, მანამდე იქით შედი ჯასტინი გელოდება რაღაც უნდა ვუთხრაო

მე მიკროფონი იქვე მდგომს მივეცი და გიჟივით გავვარდი. შევდივარ ოთახში და ვხედავ ჯასტინი ზის და რარაც არ ეტყობა რომ კარგად იყოს საქმეები

-რა ხდებაა?? ჯასტინ ნუ მიხეთქავ გულს, ასიანი რარაც მოხდა და მიტხარი სახეზე გეტყობა

-ლიზ, რაღაც რომ გიტხრა გეწყინება??

-გააჩნია. მიდი თქვი

-მოკლედ ეს კონცერტი სულ ჩემი ჩაწყობილია

-ჰაა??

-რა და დეივიდს მე დავურეკე რომ მერე შენტვის დაერეკა და კონცერტი მოეწყო, ამ კონცერტში ჩემი ფულებია ჩადებული და ადრე თუ გვიან გაიგებდი ამიტომ ვამჯობინე რომ ადრე ყოფილიყო

-რატომ არ მიტხარი??

რატომ და რომ შემოტავაზება გამეკეტებინა შეიძლებოდა უარზე წასულიყავი, შენ კი მშვენიერი ხმა გაქვს და კარგი სმენა. შეგიძლია მღერა ნა ღმერთმა ნიჭი მოგცა. მაგრამ ამ ხნის მანძილზე გაგიცანი კარგად და მივხვდი რომ ჯობდა ყველაფერი სწრაფად მომხდარიყო.

-და იქნებადა მე არ მინდოდა პოპულარულობა, მაშინრას აპირებდი??

-იმიტომაც გავეკეთე ესე(თან იღიმებოდა)

-დეივიდს ვუტხარი თუ პირველივეზე უარს გეტყოდა ტავი დაანებე თქო, მაგრამ შენ უარზე არ იყავი.

-კარგი, რაც იყო იყო!!! )) მარა იცი რაღაც ვნერვიულობ, აქამდე ამ 3 საათის განმალობაში ერთხელ არ მინერვიულია და სცენაზე როგორც კიდა ვდექი აი ავნერვიულდი.

-მეც ეგრე ვიყავი მაგრამ ყველაფერი გაივილის, ტამამად იყავი.

-და რომ შემეშალოს რამე??

-არ შეგეშლება, მე მჯერა შენი

-ნეტა მე მჯეროდესი ჩემი თავის ისე როგორც შენ ჩემი

-თუ გახვალ და იმღერებ კარგად მერე შეგიძლია დაუჯერო შენს თავს მაგრამ ვიცი რომ კარგად იმღერი.

-სიტყვები არ მყოფნის, ძალიან ვნერვიულობ. ნახე ჟრუანტელი მივლის

-მე ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები

-მეც

ამ დროს დეივიდმა კარი შემოაღო და დამიძახა რომ გავსულვიყავი სცენაზე.

მე:-იმ პროჯეკტორის გაფუჭებაც შენი ჩაწყობილი იქნებოდა ხო?

-არა ეგ უკვე გამიმართლა :დ

-კარგი წავედი, წამოხვალ შენ აქეთ??

-კი წამოვალ მაგრამ ცოტახანში

-სანამ სცენაზე გავალ არ გამამხნევებ??

-როგორ არ გაგამხნევებ აბა აქ რისთვის ვარ??

-რავიცი აბა, გამომყევი რა ძაან გთხოვ

-კარგი

ერთად გავედით სცენისკენ. ხალხის ხმა ისმოდა, ზოგი კიოდა ზოგი ხელებს იქნევდა გიჟივით. და მუსიკა ჩაირთო ფეხი გადავდგი სცენაზე, გული აჩქარდა როგორც არასდროს და მეგონა რომ ეხლა გული წამივიდოდა. ბემბი ჯესიკა ბრაიანი და საბა კულისებში იდგნენ და იქედან მამხნევებდნენ. გავედი, დავდექი სცენის შუა გულში როგორც რეპეტიციაზე ღრმად ამოვისუნთქე, თვალები დავხუჭე და თითქოს ჩემს ირგვლივ არავინ არ იყო, და მარტო ვიდექი ერთ მიყრუებულ ოთახში. გავიღიმე და დავიწყე მრერა ტან ჯასტინის სიტყვები მიტრიალებდა თავში
"მე მჯერა შენი"
მხოლოდ ეს სიტყვები და თითქოს მთელი დაძაბულობა მომეხსნა და ისეთი შეგრძნება იყო რომ მთელი ჩემი გავლილი ცხოვრების მანძილი სცენაზე გავატარე. უკვე არაფერი არ მახსოვდა, თიტქოს ყველაფერი თავიდან ამოვარდა, ის გატარებული მშვენიერი დღეები ჯასტინთან, როგორ გადამარჩინა, ან ჯესიკასთან ერთად, როგორ გავიცანი ჯესიკა, ან კიდევ როგორ ავღმოჩნდი საერთოდ ამერიკაში... ეს ყველაფერი თან მახსოვდა და თან თითქოს ჩემთვის არაფერს ნიშნავდა. ასე თვალდახუჭული დავამთავრე პირველი სიმღერა. ეს სიმრერა შესავალის სახით გვქონდა გაკეტებული რომ ცოტა დაძაბულობა მომეხსნა და მთელი კონცერტი კიდევ წინ იყო...