შემდეგ ჯასტინი პალატიდან გავიდა დაა მე გავაჩერე:

- ჯასტინ, მოიცა...

იგი მოტრიალდა და გამიღიმა

- მისმინე, მგონი მართალი ხარ, ჩვენ ისევ ერთად უნდა ვიყოთ.

- არა ლიზ, ჩვენ ისევ ერთად ვერ ვიქნებით...

- კი მაგრამ, ჯასტინ!

- არა ლიზ, ასე არ შეიძლება.

მერე მე არაფერი მითქვამს. ჯასტინმა ღრმად ამოისუნთქა და წავიდა. მე ისევ ტირილი დავიწყეე: ll კი მაგრამ რატომ მიღალატაა... - ვფიქრობდი მეე და მინდოდა ავმდგარიყავიი: გავიქცეოდიი, და ჯასტინს ღრმად ჩავეხუტებოდი და ვეტყოდი რომ ძალიან მიყვარს, და მის გარეშე ჩემს ცხოვრებას აზრი აღარ აქ...

მეორე დღეს, გამწერეესს!! იესსს!:დდ დაა სახლშიი რომ მივედი დამხვდა წერილი: " ლიზ, გუშინ მეე არასწორად მოვიქეციი.ვიცი, რომ ჯერ ისევ გახსოვს როგორ ვერთობოდით მაშინ!!! <3

ჰოდაა ბევრს არ ვილაქლაქებბ სოუ მომცემ ისევ შანსსს?: (( Plzzz Plzzz: )) " რათქმაუნდა ეს მისტერ ბიბერისგან იყო... მე ღრმად ამოვისუნთქე ამ დროსს ტელეფონმა დარეკა და ეს კაილი იყო:

- ლიზზ როგორ ხარრ?

- რასქვია როგორ ხარ ბიჭო, რა თქვი გუშინ შენ ჩემზე? არა მაინტერესებს უბრალოდ რააა!

- რა ვთქვი? არც არაფერიი.

- თავს ნუ ისულელებ კაილი, მე ზუსტად ვიცი შენ რაც თქვი და მშვიდობით

და ყურმილი დავუკიდე. მერე საწოლზე დავწექი და გავიფიქრე: " ყველა ჩემს წინააღმდეგ როგორაა?" ამასობაში ჯესიკა შემოვიდა ჩემს ოთახში და მითხრა:

- ლიზ, იცი ვინ ვნახეე?

- ჯასტინი თუ კაილი?

- არც ერთი და არც მეორე

მე წამოვდექი და ვკითხე:

- აბა ვინ?

- შენი მშობლებიი! და აქ მოვიყვანეე!

- რააა! არმჯერაააა!!!! მართლააა!! სადდ? რაა? მადლობაა! სად არიაან? ! ჯესიკაა!

- კარგი, კარგი დაწყნარდიი აი აქ არიანნ..

სულ ეს იყოო 3 კომენტარის შემდეგ გავაგრძელებ<3 მადლობა წაკითხვისთვის<3