ლიზა ჯეიმს სმიტი
"ვამპირის დღიურები: გამოღვიძება"
თავი 1
3 სექტემბერი.
ძვირფასო დღიურო !
დღეს აუცილებლად რაღაც საშინელება მოხდება.თვითონაც არვიცი ეს რატომ დავწერე. რაღაც
სიგიჯეა...იმედგაცრუების
არანაირი საბაბი არ არის. სამაგიეროდ , მილიონი მიზეზი მაქვს გასახარებლად. მაგრამ მაინც.....
დილის ექვსის ნახევარზე გავიღვიძე წარმოუდგენელი შიშის შეგრძნებით. ვაგრძელებ
იმის მტკიცებას ,რომ ეს ყველაფერი საფრანგეთსა და ამერიკას შორის დროთა
სხვაობის გამო ხდება. მაგრამ ეს ამგვარი შიშისა და ნერვიულობის საბაბად არ
ივარგებს....
გუშინ წინ , როცა დეიდა ჯუდიტთან და პატარა მარგარეტთან ერთად აეროპორტიდან
სახლში ვბრუნდებოდი , რაღაც უჩვეულო გრძნობა დამეუფლა. როდესაც მანქანამ
ჩვენს ქუჩაზე შემოუხვია , უცებ გავიფიქრე : „‟ სახლში გველოდებიან დედა და მამა.
დარწმუნებული ვარ , რომ ეზოში დაგვხვდებიან ან სასტუმრო ოთახში ფანჯარასთან დგანან.
ალბათ სასტიკად მოვენატრე. „‟
კი , კი ....ვიცი...წარმოუდგენელი სიგიჯეა....ვერაფერს იტყვი..
მაშინაც კი ,როცა ეზოში არავინ დაგვხვდა , ამ გრძნობამ არ მიმატოვა. კიბეებზე
ავირბინე და კარებზე კაკუნი დავიწყე . როდესაც , დეიდა ჯუდიტმა კარები გააღო , ამ
სიტყვის სრული მნიშვნელობით სახლში შევვარდი და უცებ „‟გავშეშდი‟‟.
ისეთი გრძნობა მქონდა , რომ ახლა კიბეზე დედა ჩამოვა , ხოლო მამა კაბინეტიდან
დამიძახებს .
შემდეგ , დეიდამ მძიმედ დაააგდო ჩემოდანი , ამოიოხრა და თქვა :
„‟ აი , ჩვენ უკვე სახლში ვართ .‟‟
მარგარეტს გაეცინა. მე მოულოდნელად დავიბენი . ცხოვრებაში არ მომსვლია ამგვარირამ. არასოდეს მიგვრძნია თავი ასე დაკარგულად .
ეს ჩემი სახლია. მე დავბრუნდი .მაგრამ ირგვლივ ყველაფერი რატომ მეუცხოვება?
თითქოს აქედან არ ვარ.
აი, ჩემი საწოლი , ჩემი სკამი , კარადა სარკით....მაგრამ ეს ყველაფერი იმდენად სხვისიმეჩვენება , თითქოს პირველად ვხედავდე.
გუშინ , საერთოდ არ მქონდა გასაუბრებაზე წასვლის ძალა.
მერედიტმა ჩემთვის სასწავლო ცხრილი აიღო , მაგრამ რატომღაც მასთან საუბრის
სურვილი არ მქონდა. ყველას , ვინც მირეკავდა , დეიდა ჯუდიტი ეუბნებოდა , რომ
ბიორითმების დარღვევის გამო გადაღლილი ვიყავი და მეძინა.
ამის მიუხედავად , ყველა დღეს უნდა მენახა....ჩვენ მოვილაპარაკეთ, სკოლის წინ,გაჩერებაზე შეხვედრის
თაობაზე. ნუთუ ამიტომ ვარ შეშინებული? ნუთუ მათი
მეშინია?
ელენა გილბერტი მოსწყდა დღიურს. ბოლო წინადადების გადაკითხვისას , თავიდაიქნია.შემდეგ მან უცებ
მოისროლა დღიური, რომელიც ფანჯრის მახლობლად დავარდა.
ყველაფერი სისულელეა !
როდიდან მას , ელენა გილბერტს , ხალხთან შეხვედრის ეშინია? და საერთოდ , როდის
იყო , რომ მას საერთოდ რამის ეშინოდა ?
ელენა წამოდგა და გაღიზიანებულმა შეიკრა კიმანო. მას სარკისკენ არც გაუხედავს ,
რადგან ისედაც იცოდა , თუ რას ნახავდა იქ. რათქმაუნდა საკუთარ თავს ,- ელენა
გილბერტს , ტანწერწეტა და ქერა ლამაზმანს ,რობერტ ლის სახელობის სკოლის მოდის
ახალი ტენდენციების წარმომადგენელს , ყველასათვის სასურველსა და მისაბაძს.
მაგრამ ახლა , რატომღაც მოიწყინა და ტუჩები დაპრუწა.
<<ცხელი აბაზანა , ფინჯანი ყავა და წესრიგში ვიქნები >> - გაიფიქრა ელენამ .
ნამდვილად , ამგვარი დილის რიტუალი მის განწყობაზე დადებითად აისახა. იგი არ
ჩქარობდა , პარიზიდან ჩამოტანილ ტანსაცმელს ათვალიერებდა. მან აირჩია
ვარდისფერი მაისური და თეთრი შორტები - ამ ტანსაცმელში იგი ჰგავდა , ნაყინს
ჟოლოს სიროპით.
<< ნაყინზე უარს ნამდვილად არ ვიტყოდი >> - გაიფიქრა ელენამ და სარკემ მისი
იდუმალი ღიმილი აირელა.
მისი შიში დროებით სადღაც გაქრა.- ელენა? სად ხარ? სკოლაში დაგაგვიანდება ! - მოისმა ქვევიდან დეიდა ჯუდიტის ხმა.
ელენამ კიდევ ერთხელ დაივარცხნა თმა და შეიკრა იგი ვარდისფერი სამაგრით.
ჩანთას წაავლო ხელი და ქვემოთ ჩავიდა.
იქ, ოთხი წლის მარგარეტი საუზმობდა , დეიდა, როგორც ყოველთვის გაზ-ქურასთან
იდგა და ამ დროს რაღაც იწვოდა. ჯუდიტი , ეკუთვნოდა იმ ქალთა უმრავლესობ
,რომლების მუდამ რაიმეთი იყვნენ შეშფოთებულები. ელენამ ლოყაზე აკოცა მას :
„‟ყველას დილა მშვიდობის. არ ვისაუზმებ, მეჩქარება. „‟
„‟არა - არა. ასე ვერ წახვალ...არ შეიძლება...ელენა, კარგად უნდა იკვებო...‟‟
„‟აუცილებლად წავიხემსებ გაკვეთილებამდე „‟,- მხიარულად უპასუხა ელენამ.
კიდევ ერთხელ აკოცა დეიდას და გასასვლელისკენ გაეშურა.
„‟ მაგრამ ელენა...‟‟
„‟სკოლის შემდეგ , ალბათ ბონისთან ან მერედიტთან წავალ , ასე რომ , სასადილოდ არ
მოვალ. კარგად. „‟
„‟ ელენა ! „‟
ამ დროს ელენა უკვე კართან იყო და კარების მიჯახუნებით დაასრულა ეს საუბარი
და დეიდას პროტესტები.
როდესაც , იგი ეზოში აღმოჩნდა , უცებ გაჩერდა.
დილით დაუფლებული შიშის გრძნობა , ისევ დაუბრუნდა. გამოჩნდა ნერვიულობაც
იმის შესახებ, რომ დღეს აუცილებლად რაიმე საშინელი მოხდება.
ქუჩა ცარიელი იყო. ვიკტორიანის მაგვარი მაღალი სახლები, წარმოუდგენლად
უთქმელნი იყვნენ , თითქოს შიგნიდან ცარიელნი ყოფილიყვნენ , გადასაღებ მოედანზე
მიტოვებული დეკორაციების მაგვარად.
ელენამ თავი გაიქნია და ცაში აიხედა.
მოულოდნელად მან იგრძნო ვიღაცის დაკვირვებული მზერა. რაღაც შავმა , უცებ
ჩაიქროლა სახლის მახლობლად მდგარ ხის ტოტებში. ელენამ დაკვირვებით შეხედა
და ყვავი, შავი ყვავი დაინახა. ფრინველი გაუნძრევლად იჯდა ხის ტოტზე და გოგონას
უყურებდა. ელენა მოჯადოვებულის მსგავსად შესცქეროდა ყვავს და უცებ იგრძნო ,
რომ ნელ - ნელა წითლდება . ეს ყველაფერი იმ უცნაური ფრინველის გამო ხდებოდა ,
რადგან იგი განსაკუთრებულად უყურებდა გილბერტს. ზუსტად ასე , აშტერდებოდნენ
ელენას ბიჭები , როცა მას ბიკინი ან გამჭირვალე ზედა ეცვა. ყვავი, თითქოს მზერით
აშიშვლებდა მას.
იქამდე ,სანამ ელენა მიხვდა რას აკეთებდა მას ხელში უკვე ქვა ეჭირა.
„‟ გაეთრიე ! „‟ - გაბრაზებულმა უთხრა ფრინველს.
„‟ წადი აქედან ! გაეთრიე !‟‟ - იყვირა მან და ბოლო სიტყვების წარმოთქმნის შემდეგ ,
მთელი ძალით ქვა გაუქანა.
ფოთლები ირგვლივ დასცვივდა ხეს , მაგრამ ფრინველი უნებლივად ჩამოფრინდა. იგი
ელენას თავზე გადაიფრინა მძიმედ , ისე , რომ გოგონა შიშისაგან ჩაიკეცა.
გილბერტი ნელ - ნელა წამოსდგა და ირგვლივ მიიხედ - მოიხედა. თვითონაც ვერ
მიხვდა , ასე რამ შეაშინა. ახლა, როცა საშინელი ყვავი გაფრინდა , ცამ ჩვეული იერი
მიიღო. ელენამ ამოისუნთქა. უცებ ერთ -ერთი სახლის კარი გაიღო და იქიდან
მხიარულად გამოსცვივდნენ ბავშვები.
ელენა გაიღიმა და კიდევ ერთხელ ამოისუნთქა. მზის სხივებისგან ჩვეული სითბო იგრძნო. როგორ
შეიძლებოდა , ასეთი სულელი ყოფილიყო ? იყო მშვენიერი
შემოდგომის დღე , რომელიც არაფერ ცუდს არ ჰპირდებოდა მას....
არაფერი ცუდი მოსალოდნელი არ იყო , გარდა სკოლაში დაგვიანებისა. ალბათ ყველა
უკვე შეიკრიბა და მხოლოდ ელენას ელოდებოდნენ.
<< ბოლო - ბოლო ვეტყვი , რომ საშინელ ყვავს ქვით ვაფრთხობდი და ამიტომაც
დამაგვიანდა >> - გაიფიქრა და თვითონაც გაიღიმა.
ასეთი გამართლება თავის - თავად გახდება ჭორაობის საბაბი .
უკან მიუხედავად , იგი გაეშურა სკოლისკენ , სადაც მეგობრები ელოდებოდნენ.
* * *
ყვავი ხმაურით მოთავსთდა ხის მწვერვალზე . სტეფანმა უცებ ახედა და როდესაც
ფრინველი დაინახა , შვებით ამოისუნთქა.
მისი მზერა კვლავ მიუბრუნდა სისხლისკენ დაცლილ ფერმკრთალ სხეულს, რომელიც
ხელებში ეჭირა და მის სახეზე გულრწფელი მწუხარება აისახა. მას არ უნდოდა ამ
კურდღლის მოკვლა. მას , რომ სცოდნოდა საკუთარი შიმშილის ნამდვილი „‟ზომა‟‟
,რაიმე უფრო დიდზე ინადირებდა. ზუსტად ეს ფაქტი აშინებდა მას , იგი წინასწარ
ვერასოდეს განსაზღვრავდა ამ „‟ ზომას „‟ და აქედან გამომდინარე ვერც იმას , რისი
\გაკეთება მოუწევდა დასანაყრებლად. კარგია , რომ ამჯერად მსხვერპლის რაოდენობა
ერთ კურდღელს უდრიდა.
ჯინსებსა და მაისურში , სტეფან სალვატორე ნამდვილ სკოლის მოსწავლეს ჰგავდა ,
რომელიც სინამდვილეში არ იყო.
აქ,ტყის სიღრმეში, სადაც ვერავინ ნახავდა , იგი „‟წასახემსებლად „‟ მოვიდა.
ახლა, იგი
ფრთხილად ილოკავდა ტუჩებსა და კბილებს, რათა მათზე სისხლის ლაქები არ
დარჩენილიყო.სტეფანს გარისკვა არ უნდოდა, ეს მასკარადი ისედაც ძვირად უღირდა.
რაღაც მომენტში ვამპირი დაფიქრდა , - იქნებ ღირს ჩანაფიქრზე უარის თქმა? იქნებ ,
სჭობს იტალიაში დაბრუნდეს , თავის სამალავში , სადაც ამდენი წელი გაატარა? რა
საბაბი გააჩნდა იმისა , რომ დღის ცხოვრებას დაბრუნებოდა ?
სტეფანი დაიღალა „‟სიბნელეში‟‟ ცხოვრებისაგან, მაგრამ ყველაზე მეტად -
მარტოობისაგან.
მას წარმოდგენა არ ჰქონდა, თუ რატომ აირჩია მაინც და მაინც ფელს- ჩერჩი, შტატ
ვირჯინიაში. ეს იყო ახალგაზრდა ქალაქი - ყოველი შემთხვევისთვის სტეფანის
წარმოსახვაში ასე იყო. ყველაზე ძველი შენობა - ნაგებობები აშენებული იყო ნახევარი
საუკუნის წინათ , მაგრამ ომის აჩრდილები დღესაც ისეთივე რეალური იყო , როგორც
გაშენებული სუპერმარკეტები.
სტეფანი პატივისცემით ეკიდებოდა წარსულს. იგი ფიქრობდა , რომ ამ ხალხთა შორის
იპოვიდა თავის ადგილს.
არა , ყველაფრის მიუხედავად , სამუდამოდ აქ ვერ დარჩება.
ვამპირის სახე მტანჯველმა ღიმილმა შეცვალა. ასეთ შესაძლებლობაზე ვერც იოცნებებს.
ვერსად და ვერასოდეს , სტეფან სალვატორე ვერ იპოვის იმ ადგილს, სადაც
დამკვიდრდება და თავს ისე იგრძნობს , როგორც საკუთარ „‟სახლში‟‟.
თუ რათქმაუნდა , „‟სიბნელეში „‟ დაბრუნებას არ გადაწყვეტს....
სტეფანმა ხაზი გადაუსვა ამ ფიქრსაც და იმ ბნელსაც , რომელშიც ამდენი წელი
მოღვაწეობდა. მან გადაწყვიტა ცხოვრება თავიდან დაეწყო.
იგი მიხვდა , რომ ხელში ჯერ კიდევ კურდღლის გვამი ეჭირა . მან ფრთხილად დადო
იგი ფოთლებზე ,ხოლო შორიდან მელას ნაბიჯები შემოესმა.
<<წინ, მონადირე - ძმაო , - გაიფიქრა მან , - საუზმე გელის .>>
მხარზე კურთუკი გადაიკიდა და ყურადღება ისევ იმ ყვავზე გადაიტანა , რომელმაც
„‟შეაწუხა‟‟. ფრინველი ისევ - ისე ხის ტოტზე იჯდა და თვალს ადევნებდა მას. აქ
რაღაც ხდებოდა.....
სტეფანმა გადაწყვიტა ყვავის აზროვნებაში შეწრა , მაგრამ დროულად შეჩერდა.
<<გახსოვდეს შენი პირობა, - გაიფიქრა ვამპირმა, - ძალა უნდა გამოიყენო მაშინ , როცა
ამის საჭიროება არის. მხოლოდ მაშინ , როცა სხვა გამოსავალი არ გაქვს. >>
ამ ფიქრებით იგი გაეშურა იმ ადგილს, სადაც მანქანა დატოვა.მხოლოდ ერთხელ
მობრუნდა , და დაინახა კურდღლის გვამს როგორ ეცა ყვავი. ამ „‟სურათში‟‟ იყო
რაღაც ბოროტული და ტრიუმფალური. რაღაც მომენტში სტეფანმა მობრუნება და
ფრინველის გაგდება გაიფიქრა,მაგრამ....
<< მას კვების ისეთივე უფლება აქვს,როგორც მელას და ნაწილობრივ მეც - გაიფიქრა მან>>
სტეფანმა გადაწყვიტა , რომ თუ კიდევ სადმე გადააწყდება ამ ყვავს , აუცილებლად
შეიხედება მის გონებაში.
ამის შემდეგ მან განაგრძო გზა. სალვატორეს არ უნდოდა დაეგვიანა რობერტ ლის
სახელობის სკოლაში , მითუმეტეს სწავლის პირველ დღეს.
შემდეგ თავსაცც დავდებ თუ დაგაინტერესდებათ !! ..))) 
Shegidzlia wyaro mitxra da uproblemod mivatserr ...))
75
228
8
