მას მერე რაც მოხდა, გადავწყვიტე ცოტა ხანი შემენახა, მაგრამ როცა დემის თვალებში ვუყურებდი, მინდოდა ყველაფერი მეთქვა პირში რასაც ვფიქრობდი... მაგრამმ, მინდოდა კიდევ რამოდენიმე წუთით გაგრძელებულიყო ჩვენი მეგობრობა...
დღეს სკოლაში მასწავლებელმა ამაყენა და მკითხა:
- ჯესი, რა გქონდათ დღეს ქიმიაში დავალებად?
- ექსპერიმენტები, და შედეგები
- მართალია ჯესი, შეგიძლია დაჯდე.
მე დასაჯდომად ვემზადებოდი და მენდიმ და ქარლიმ სკამი გამიწიეს, ამასობაში მე დავეცი. მთელი კლასი იცინოდა დემიც კი... შინ ერთად ვბრუნდებოდით და დემიმ მოირბინა და ისე მკიითხა თითქოს არაფერი დაეშავებინოს:
- ჯესი, რამე ხომ არ იტკინე?
- მაგას რა მნიშვნელობა აქვს, ეხლა.
ვუპასუხე მე და ჩქარი ნაბიჯით გავაგრძელე გზა სახლამდე.
სახლში რომ მივედი, არავინ მყავდა ისეთი ვიღაც, ვინც ჩემს გრძნობებს გაიზიარებდა. მე აივანზე გავედი, ავიხედე ცაზე, გავიღიმე, და მღერა დავუწყე ჩემს დედას...:
რომ მოვრჩი, ცოტა დავმშვიდდი...ამასობაში დემი მოვიდა და ჩვენს შორის კამათი გაიმართა:
- ჯესი, რა გჭირს? რატომ გამექეცი?- (დემი)
- კიდევ მე მეკითხები? ეს მე უნდა გკითხო შენ!
- აუ კაი რა, ჩვენ ერთად ვცხოვრობთ გარდა ამისა საუკეთესო მეგობრებიც ვართ. რა მოგივიდა რა გჭირს?
- მე ვნახე შენ ბიჭს რო კოცნიდი, და ისიც ვნახე, შენ მენდი და ქარლი ერთად რომ სეირნობდით!
75
228
8
